Ikzelf probeer altijd te praten met de dieren die op mijn pad komen. Of ze mij echt verstaan weet ik niet, maar ik denk wel dat ze me begrijpen. Mijn grote vrienden hier in de buurt zijn een paar raven (één van de meest intelligente dieren die er bestaat). Ik geef ze dagelijks lekkere hapjes, en waar ik buiten ook loop zij komen mij altijd begroeten.
Tijdens een uittreding kwam ik in een andere dimensie terecht, en daar zag ik een enorm grote raaf. Hij keek mij indringend aan, en ik kon niet anders dan mijn hoofd buigen voor deze indrukwekkende, wijze raaf. Hij ving al mijn gedachtes op en ik hoorde zijn woorden in mijn hoofd.
Hij zei: ‘Wij verschillen niet zoveel van elkaar. Wij beiden hebben een schaduwkant. Wij dienen één te worden met onze schaduwkant, want alleen dan vormen wij een eenheid.’ Vervolgens zei hij dat ik goed moest kijken, en toen verscheen er achter hem een prachtige, grote witte raaf.
Het volgende moment zag ik hoe de zwarte en de witte raaf in elkaar overgingen, hoe zij één werden, dat was zó ontzettend mooi om te zien. Daarna spreidde de raaf zijn vleugels – als een eenheid – en vloog hij weg, met een luide kras als laatste groet (net zoals de raven bij mij thuis dat ook altijd doen).
Dit was weer een prachtige ervaring én les, want wij allen dienen, juist nu in deze cruciale tijd, weer één te worden met onze schaduwkant – die donkere kant van onszelf die wij hebben genegeerd, en alleen aanriepen als we gefrustreerd of boos waren.
Veel liefs, Ans
