Twee wetenschappers zaten in een kleine onderzeeër en waren op zoek naar levende organismen in de diepte van de oceaan. Het onderzoek verliep aanvankelijk goed, maar opeens bleken zij in een soort donkere tunnel te zijn gevaren, en daarbij viel ook nog eens alle communicatie met de bovenwater-wereld uit.

De wetenschappers vonden het best wel eng, vooral omdat ze geen enkel idee hadden waar ze zich bevonden en wat hen te wachten stond. Langzaam en voorzichtig voeren ze verder door de donkere, nauwe tunnel.

Opeens werd het weer licht voor hen, en wat ze toen zagen ging hun beider begrip te boven: in het licht voor hen zagen zij een enorme piramide op de bodem van de oceaan staan?!

En tot hun verbazing zagen ze veel bedrijvigheid bij die piramide. Ze zagen daar enorm grote wezens met speciale pakken aan, maar zonder zuurstofmasker?! – het leek wel of ze hun zuurstof zo uit het oceaanwater filterden.

De wezens hadden de kleine onderzeeër met de wetenschappers ontdekt en ze zwaaiden zowaar naar hen. Door middel van gedachteoverdracht nodigden zij hen uit voor een rondleiding in de piramide. De wetenschappers zouden dan ook speciale pakken (zonder zuurstofmasker) aankrijgen waardoor ze gewoon onder water konden ademhalen. En zo geschiedde.

In een enorme ruimte binnenin de piramide kregen de wetenschappers vreemde apparatuur te zien die zij totaal niet herkenden of ook maar enigszins thuis konden brengen. In een andere ruimte kregen ze hele mooie, maar ook wel vreemde geluidsfrequenties te horen, welke door hun hele lichaam gingen. Dat voelde heel prettig en het leek wel alsof hun lichamen ieder moment konden gaan zweven.

De wezens vertelden hen dat deze diepzee-piramide in contact stond met álle piramides over heel de wereld, en dat ze op die manier de stabiliteit van de Aarde enigszins onder controle konden houden.

Na de ‘rondleiding’ werden de wetenschappers weer teruggeplaatst in hun onderzeeër waarna een kleine Ufo hen voor ging en hen weer terug loodste naar veilige, bekende wateren.

Eenmaal thuis vertelden beide wetenschappers vol enthousiasme hun belevenissen, maar tot hun frustratie was er niemand – ook geen collega-wetenschapper – die hun verhaal geloofde.

Helaas is het nog steeds zo dat, ook al zouden er onweerlegbare bewijzen boven water komen, de meeste mensen zoiets nog niet kunnen of willen geloven.

Veel liefs, Ans