Opeens stond er ’s avonds een schattig, klein meisje naast mijn bed. Ze had mooie blonde krulletjes en ik wist dat ze was overleden.
Ik begroette haar vriendelijk en vroeg haar naam, waarna ze vertelde dat ze Daisy heette, en dat ze op zoek was naar haar moeder, maar dat ze die nergens kon vinden.
Op mijn vraag wat er gebeurd was waardoor ze haar moeder kwijt was, vertelde het meiske dat ze heel erg ziek was geweest, en lange tijd in het ziekenhuis had gelegen: ‘Maar kijk, nu ben ik weer helemaal beter en wil ik naar mijn mama toe.’
Voorzichtig legde ik het meisje uit dat ze niet meer naar huis kon omdat ze overleden was toen ze zo ziek was in het ziekenhuis. De kleine meid keek me heel verbaasd aan, dacht even na, en zei toen: ‘Maar hoe kan dat dan, ik sta hier nu toch bij jou?’
Ik legde uit dat zij zo aan de rand van mijn bed kon staan omdat de dood niet echt bestond, en dat ík haar inderdaad kon zien, maar dat niet alle mensen dat konden, waarschijnlijk haar moeder ook niet.
Het meisje dacht weer even na, en knikte toen ze het had begrepen, en met een beteuterd gezichtje vroeg ze of ze dan nooit meer naar haar mama toe kon, waarop ik antwoordde dat dat, na verloop van tijd, echt wel weer zou kunnen.
Opeens zag ik een oudere man – die ook overleden was – in m’n slaapkamer staan. De kleine meid zag hem ook en vrolijk klapte ze in haar kleine handjes, en riep: ‘Opa, opa, hier ben ik, ga je met me spelen?’
Lachend omhelsde de man het meisje, waarna hij haar kleine handje in de zijne nam, en op dat moment losten ze ahw voor mijn ogen op; ze verdwenen ….. een andere toekomst tegemoet.
Jullie vragen je misschien af waarom, of hoe dit overleden kindje bij mij thuis verscheen? Dat is iets wat mij, al vanaf mijn jeugd, heel vaak gebeurd. Vele overleden kinderen – en ook volwassenen – realiseren zich (nog) niet dat ze zijn overgegaan en zijn dan tijdelijk ‘de weg kwijt’.
Ze dolen een beetje rond en dan ben ik – en vele paranormaal begaafde mensen met mij – ahw een ‘lichtje in het donker’ waar ze op af komen. Dankzij mijn gave kan ik die kindjes ‘zien’, en zal ik altijd proberen om ze uit te leggen dat ze zijn overleden, om ze vervolgens de weg naar Het Licht te wijzen.
Veel liefs, Ans
