Terwijl ik op de bank zat werd m’n oog naar buiten, naar de tuin getrokken. Ik zag daar een soort van projectie van een zeer knappe en bijzonder uitziende man. Hij was lang en slank, had donker haar, en de meest mooie, donkere ogen die ik ooit heb gezien. Via gedachtenoverdracht hoorde ik hem zeggen:
‘Ik ben het, Ksjoera (fonetisch uitgesproken), en ik kom van Het Zevengesternte. Herken je mij niet meer van lang geleden? Zo’n 60 aardse jaren geleden heb je mij, samen met mijn zuster Manoli, ook al ontmoet.’
Op dat moment herkende ik hem weer, en herinnerde ik mij dat, inderdaad 60 jaar geleden, deze prachtige man, samen met z’n net zo prachtige zus, de dansschool in mijn dorp binnenkwam. Het verschil is echter dat ík er inmiddels 60 jaar ouder uitzie en hij nog steeds even jong oogt!
Ksjoera vertelde: ‘Wij hebben jou gezien en ervaren toen je nog jong was. We hebben jouw verhalen over ons gehoord, en nu is de tijd aangebroken om elkaar weer even te ontmoeten. Ik wil je nl. vertellen dat er vele ruimteschepen onzichtbaar klaar liggen rondom de Aarde om, eventueel en indien nodig, in te grijpen en de ‘uitverkoren mensen’ mee te nemen. Een tijd of datum waarop dat zal plaatsvinden kan ik je niet geven, want weet dat wij in een andere tijd leven.
Maak je geen zorgen of jij daar getuige van zult zijn. Het kan zijn dat jij de Aarde op een andere manier zult of al hebt verlaten, maar weet dat, wáár je je dan ook zult bevinden, jouw Ziel dit alles mag aanschouwen.
Toen keek deze prachtige Plejadiër me nog een keer aan en zei hij me Vaarwel, waarna hij plotseling verdween.
Veel liefs, Ans
